Súdwest-Fryslân

De CG-raad, het landelijk overlegorgaan voor Chronisch Zieken en Gehandicapten, heeft eind juli een publicatie met vijfenveertig tips opgesteld voor het kabinet. 'Meedoen gaat niet vanzelf' is de titel van de bundel.

Met een positieve inslag worden diverse knelpunten en struikelblokken aangestipt waar zieken en gehandicapten regelmatig tegenaan lopen.

Daar blijft het niet bij, want de auteurs hebben actief meegedacht met de beleidsmakers om oplossingen te bedenken. 'Uitdagingen voor het kabinet' noemt de raad het zelf.

Dat begint al bij het vaststellen dat gehandicapten en chronisch zieken niet echt een gelijke rechtspositie hebben in onze samenleving. Denk bijvoorbeeld aan het feit dat gehandicapten in verschillende steden een verschillend inkomen krijgen, afhankelijk van het plaatselijke gemeentebeleid.

Als je chronisch ziek of gehandicapt bent, moet je wel gek zijn op formulieren invullen als je de vergoedingen wilt ontvangen waar je recht op hebt.

Maar helaas: iedereen zal begrijpen dat eerder het omgekeerde het geval is: veel mensen lopen door ingewikkelde regelingen juist geld of voorzieningen mis. Een kwart van de gehandicapten geeft aan hulp te missen bij het invullen van zijn/haar formulieren.

Uit een onderzoek van het Ministerie van Binnenlandse zaken van vorig jaar blijkt dat een zieke of gehandicapte voor zijn/haar voorzieningen langs gemiddeld 28 loketten(!) moet.

Dan hebben we het nog niet eens over de complexiteit van de formulieren, die vaak uitgaan van een standaardsituatie waar veel patiënten niet in passen. De CG-raad adviseert dan ook: verminder deze bureaucratische toestanden.

Daar komt nog bij dat verschillende regelingen en wetten niet goed op elkaar aansluiten. Ook dat levert ingewikkelde situaties op, bijvoorbeeld voor mensen met een persoonsgebonden budget.

Zij moeten de vergoeding voor hun persoonlijke zorg aanvragen via de AWBZ, terwijl de huishoudelijke hulp verloopt via de WMO. En zo zijn er meer lacunes tussen WMO, AWBZ en zorgverzekeringswet.

De toegankelijkheid van het openbaar vervoer kan beter, de scholingsmogelijkheden kunnen beter, maar ook zijn er onvoldoende voorzieningen op scholen voor jonggehandicapten.

Niet onbelangrijk is de achterblijvende arbeidsparticipatie van gehandicapten waar iets aan gedaan moet worden.
De hoeveelheid werkende gehandicapten vormt de afgelopen jaren een neergaande lijn.

De strenge herbeoordelingen voor de WIA (voorheen WAO) vormen een bron van angst en onzekerheid voor veel mensen. Vooral mensen met psychische problemen hebben zeer te lijden onder deze stress.

Met name de arbeidsongeschikten met een indicatie van 15 – 35 procent arbeidsongeschiktheid vallen tussen wal en schip. Zij gaan er na hun herbeoordeling flink in inkomen op achteruit.

Zij komen niet meer in aanmerking voor inkomensondersteuning en eindigen noodgedwongen in de molen voor bijstand.

De inkomenspositie van chronisch zieken en gehandicapten is de laatste jaren achteruitgegaan. Dit zou een blijvend aandachtspunt moeten zijn voor een zichzelf respecterend kabinet.

Een kwart van de chronisch zieken en gehandicapten zegt voor zijn levensonderhoud spaargeld te moeten aanspreken of ziet zich genoodzaakt schulden te maken. En dat zonder uitzicht op verbetering van de situatie.

Eigenlijk ontbreekt er één belangrijk advies aan de regering: ga af en toe eens rond de tafel zitten met de CG-raad om te horen wat de problemen zijn. En als er nieuwe beleidsregels komen voor chronisch zieken en gehandicapten, informeer dan eens bij de CG-raad wat de consequenties zullen zijn.

Dat kan een hoop leed besparen.

(bron Mugweb.nl)