Gemeentelijke werkaanpak is misleidend.
Gemeentelijke werkaanpak is misleidend.
Positief zou je denken, bijstandgerechtigden krijgen weer massaal werk. De snelle daling van het aantal mensen met een bijstandsuitkering suggereert dat volop. De werkelijkheid is anders.
Gemeenten zorgen – in het kader van hun Work First aanpak - niet voor betaald werk, maar dwingen bijstandsgerechtigden te gaan werken zonder loon, onder meer bij commerciële werkgevers.
Bijstandsgerechtigden worden 3 of 6 maanden gedwongen werk te doen waar anderen loon voor krijgen en zij slechts een uitkering (70% minimumloon, mogelijk aangevuld tot 100% bij een gezin).
Mocht u denken dat na zo’n periode de bijstandsgerechtigde in dienst van de werkgever komt en dan wel loon zal krijgen, dan heeft u het mis.
Veel werkgevers maken graag gebruik van gratis werknemers maar bieden ze vervolgens geen arbeidscontract aan. De werkgevers krijgen deze mogelijkheid aangereikt door de gemeenten die daarmee de kansen op betaalde arbeid willen vergroten en het beroep op een uitkering verkleinen.
Het gemeentelijke beleid leidt echter meer en meer tot verdringing van betaalde arbeid. De gemeenten hebben blijkbaar geen boodschap aan deze verontrustende ontwikkeling.
Ze doen moeilijk als bijstandsgerechtigden op eigen initiatief er voor kiezen vrijwilligerswerk te doen, de regeltjes zijn dan eerder ontmoedigend dan stimulerend.
Maar tegelijkertijd dwingen de gemeenten hun bijstandsgerechtigden om werk te doen waar gewoon loon voor betaald zou moeten worden.
Naast het groeiende “pestbeleid” worden bijstandsgerechtigden dus gedwongen zonder loon te werken bij commerciële bedrijven.
Daar wordt sluipenderwijs betaalde arbeid verdrongen. Dwingen tot werk met behoud van uitkering is alleen te billijken als het om een korte periode gaat, als er voldoende begeleiding en opleiding geboden wordt, als de uitkering vervolgens tot loonniveau volgens het CAO wordt aangevuld door de werkgever en leidt tot betaald werk.
Maar er komen steeds meer “werknemers”die onbetaald werken zonder rechten en voorzieningen. De termijnen van onbetaald werken worden ook steeds langer.
De landelijke overheid wil zelfs “participatieplaatsen”gaan organiseren waar bijstandsgerechtigden met behoud van uitkering enkele jaren gaan werken.
Gemeenten zijn doorgeslagen. Gebrek aan voldoende controle op bijstandsgerechtigden in het verleden is nu omgezet in het opwerpen van allerlei belemmeringen om bijstand te krijgen waar je wettelijk recht op hebt.
Er is weer sprake van willekeur en werkverschaffingvarianten die herinneringen oproepen aan tijden die we als samenleving niet meer wilden en willen.
(bron FSU)